Spurning hversu lengi getur vont versnað ...

 

  

Get ekki neitað því að ég hef orðið áhyggjur af hetju-bændunum okkar og búaliði ásamt skepnunum öllum undir Eyjafjöllum og nágrenni og hjálpendum öllum. Einnig af öskusallanum ásamt hugsanlegum eiturgufum, sem sjást illa eða ekkert, sem þarna fara um allt. Sem kannski síðar meir gæti haft áhrif á heilsufar manna og dýra og sem gæti komið fram í kvillum eða öðrum veikindum. Það þarf að að fara að huga að þessum málum, þrátt fyrir óbugandi þrautseiglu manna, mót afli eldgossins.  

Og virðist frekar óútreiknanlegt hversu lengi þessi ósköp munu standa enn.

Samt kæmi mér ekki á óvart að einhverjar breytingar væru framundan á þessum komandi sólarhring eða þeim næstu. Annað hvort fer hraun að renna og öskubólstrarnir að minnka og eldgosið þá að komast í rólegra umfang, sem ég vona að gerist, eða einhverjar hræringar og jafnvel umbrot verða annarsstaðar, einhverra hluta vegna finnst mér þó ekki það vera Katla. sem hugsanlega myndi hrista af sér.

En þó er ekki gott um það að segja. jörðin - landið okkar heldur áfram umróti sínu, (er í raun að hjálpa til), meðan verið er að moka út spillingar-skítnum og þeirri lykt, sem þar gýs upp með, þegar stórhreingerningar standa yfir í danshöllunum og ýmislegt finnst er falið hefur verið í skúmaskotum bak við hin ýmsu tjöld og sópast nú fram í dagsljósið nánast nú á hverjum degi. Efnahags-hrunadansinn er miklu víðtækari en haldið hefur verið og fjölmennari, en nokkurn óraði fyrir. 

Við verðum áfram að biðja fyrir landi og þjóð og að öll hreinsun gangi sem allra best á öllum sviðum og frá öllum hliðum mannlífssins, allsstaðar. Og að Eyjafjallajökullinn verði umvafin heilunar-og kærleiksorku hinna guðdómlegu afla.

Það kemur að því að sést mun til sólar.

 

josira

Kolniðamyrkur við jökulinn

Krafturinn undir kraumar og mallar ...

 

Sjónarsviðið sjóðheitt brennur

bylgjast áfram, hraunið rennur.

Reykjabólstar til himins berast,

brak og brestir, mikið að gerast.

Heilu og hálfu dagana hylur náttúran á Eyjafjallajökli, sig með gufuhulu og vill ekki láta fylgjast með sér opinberlega. En suma daga fáum við að sjá lítillega til hennar. Trúlega þurfum við enn um sinn að bíða eftir að, afkvæmið sjáanlegt verði og að fullu fætt. (Hið nýja land hennar-okkar) 

Ég held að móðir náttúra sé í þessum fæðingarátökum (hríðum) sínum, á jöklinum, að hjálpa til um losun neikvæðrar orku, sem ríkt hefur í þjóðfélagi okkar um jafnvel miklu lengri tíma, en við gerum okkur enn grein fyrir. Sem og nær bæði yfir haf og heiðar.

Í myndlíkingu mætti segja að;

Á meðan þessari úrvinnslu og umbreytingum stendur í þjóðfélaginu, heldur hún áfram hjálp sinni, með því að bylgast um og hreyfast í takt við að koma ósómanum, sem þrýstist orðið upp á yfirborðið (reykjabólstrar hennar, sem og berast erlendis) nánast á hverjum degi, hjá mönnum, stofnunum og fyrirtækjum í hinum hlykkjótta dansi hinna spilltu talna (tölur peninga á blöðum), sem stjórnað hafa og stýrt þjóðfélaginu á svo margan máta. 

Við viljum fá að sjá nýtt Ísland, byggt á góðum mannlegum grunni, þar sem réttlæti á að ríkja, en óstjórn og svik að víkja.

 

Þannig að enn um stund þarf orka jarðar að halda áfram með losun sína. Því hún er að létta um hjá sér og með okkur. Athugum að neikvæð orka (hugsun) mannanna sýjast einnig til náttúrunnar og geymist þar. Og ekki annað hægt að segja en, að hún gefi sig af miklum eldmóði og með valkyrjuhætti í þetta veigamikla verkefni, með þeim þrumum, drunum og öðrum hljóðum, sem frá henni berast.

Léttasótt hennar var af öðrum toga í hinu fallega Fimmvörðuhálsa - eldgosi heldur en í elds um-brotum og breytingum, sem nú eru í gangi. Hér má sjá nokkur ljóðaspor mín úr fyrri bloggum;

Nýlegar myndir og lítið ljóð ... á fimmvörðuhálsi og Eyjafjallajökull sjálfur; Sem melta mun forynjur og fépúka ... 

En að öðru, sem tengist þó; Hvað með hugsanlegar (ósýnilegar) eiturgufur, sem gætu komið frá eldstöðvunum? Og borist frá þeim. Hefur t.d. andrúmsloftið verið mælt í 50-100 km. radíus frá jöklinum? 

Ég get ekki neitað því að ég hef orðið áhyggjur af mönnum og skepnum þarna fyrir austan. Í dag (gær) sá ég úr Kópavoginum gulleita slæðu ligga um Bláfjöll, undir skýjabakka til suðurs. Nema að hafi einungis verið aska, svona gullituð.

Við verðum að vona það besta og að allri þessari ólgu fari að linna og að öll mál fari að komast upp á yfirborðið, svo hægt sé að koma öllum hjólum atvinnulífs af stað, sem er grunnur og uppistaða þjóðfélagssins í heild sinni og áfram skulum að biðja máttarvöld og verndarvætti um vernd og blessun, landi og þjóð til handa.

josira

( ps. ArrGG...eina ferðina enn hvarf allt, sem ég var áður búin að skrifa hér og ég lagði upp með...Gleymdi mér í skrifgleði minni að vista og þegar síðasta setningin var að fæðast ...Púuff allt fór. Annað hvort var að sleppa færslunni alveg eða draga fram þolgæðið og byrja að nýju, sem og ég gerði ... er orðin andvaka hvort eð var, vaknaði aftur. (Búin að sofa sem blíðasta barn undanfarnar nætur) 

 

En áfram heldur vitleysan. Nú á í miklu basli og veseni með stafa- og línubil nú, get ekki lagað sem skyldi, hætt að sinni...er einhver sem lendir í þessu þarna úti ?

 

 

Gosmökkur í 31 þúsund feta hæð