Sálarflækjur...

 

Hvað er lífið! Hví þarf það að vera svo erfitt á stundum. Hversvegna þarf að upplifa

og ganga í gegnum þvílíkar þrengingar andlega og líkamlega ?

Tilfinningalega tættur, með kökk í hálsi. Hver er tilgangurinn ! Rifrildi, nöldur, jag. Engjast sundur og saman með tætta sál  Finna hvernig orð og hegðun hjá öðrum og sjálfum sér fara í mann. Taugakerfið nötrar. Finna eins og sveiflukenndar öldur skella á manni. Af hverju þetta umburðarlyndi eilíflega í garð annara ! Af hverju fæ ég ekki að vera ég sjálf ? Að finna að heitasta óskin er að vilja mega vera hamingjusamur, eiga til hnífs og skeiðar og lifa lífinu eins og maður er, sáttur við menn og dýr.

 

Af hverju ætíð að taka tillit til allra annara, en manns sjálfs ? Að vera ekki nógu sterkur og ákveðin að finna sjálfan sig og fylgja ekki eftir er sannleikurinn fer að birtast manni. Hræddur við afleiðingar þess að taka af skarið og koma fram sannur. Hve margir sem berjast í glímu við sjálfan sig. Af hverju einhver innri rödd, sem segir að maður sé ekki sáttur við þetta eða hitt. En samt vill maður halda að svo sé. Það er engin nema maður sjálfur sem kemur sér í aðstæður og kringumstæður sem skapast og viðhaldast í lífi manns. En af hverju er þetta líf svona flókið á stundum og erfitt. Til hvers? Ég er ekki fullkomin. Af hverju þessi árátta að reyna að halda öllu gangandi, særa ekki aðra ! Hvað með mig. Já hver er ég ? Af hverju er einhver þarna innra með mér, sem sífellt kemur með þessar eða hinar aðfinnslur með gerðir mínar og ákvarðanatökur.

Hver er það sem truflar mig. Einhver önnur ég ? Skyldi það vera þessi svokallaða sál. Er ég þá einhver önnur en ég er hér ?

Og hver er svo þessi sál mín. Hvaðan kemur hún ? Hver er þessi innri ég. Af hverju veit hún svo margt, en ég ekki, en samt veit ég.

Af hverju er þetta allt svona flókið, en samt ekki ?

Ég finn að við erum smán saman að samlagast. Það er á einhvern einkennilegan hátt, þó svo eðlilegt.´Eg er farin að skilja og skynja, að hún þessi hin ég, er sálin mín. Það skildi þó ekki vera einhver tilgangur með þessu lífi ! Og ef hún ,þessi hin ég er svo vitur og skynsöm. Hvenær og hvernig varð hún þannig ! Hún hlýtur að hafa safnað þessari vitneskju og viturleika á lengri tíma en á einni mannsævi ? Það er útilokað að fara í gegnum alla þessa margslungnu flóru mannslífsins og vita svo margt um alla mögulega hluti neikvæða og jákvæða á einni mannsævi. Þroskaferillinn hlýtur að taka lengri tíma og eða að vitneskjan, þroskinn og Sannleikurinn sé greyftrað í sálu manns?  Stórt er spurt en fátt um svör. Lífið áfram heldur. Sennilega koma svörin innra með hverjum og einum þegar rétti tíminn kemur.Tíminn er svo afstæður, einn dagur, sem þúsund ár og þúsund ár, sem einn dagur,hve mikin sannleik geyma ekki þessi orð! Meir en margan grunar. Allt hefur sinn tíma.Tíminn finnur sjálfan sig.

Hlutirnir koma og fara á sinum tíma, í hverfulleik lífsins

p.s. fann þessar gömlu pælingar hjá mér ( skrifaðar í nóv. 1998.)

Kannski kannast einhver við þetta   

josira

Athugasemdir

[Unnur R. H., 25.9.2007 kl. 08:59]

Já hugsaðu þér bara ef maður hefði alltaf hlustað á innri röddina!! En eins og þú segir þá hefði maður ekki gert mistök, en ég held einmitt að þannig læri maður og ef sömu mistök eru gerð oftar en einu sinni, þá er það líklegast það að maður er ekki tilbúin að læra!! Og auðvitað er lífið dans á rósum, heilu rósarbeði með öllum sínum þyrnum.Að stinga sig á þyrnunum ætti að vera nóg til að snúa sér til baka frá mistökum, en oftar en ekki lætur maður eins og ekkert sé og stritast á móti vindi sem aldrei fyrr...Mér finnst ég alltaf standi í miðju beðinu og vita ekki alveg hvernig ég kem mér út úr því En auðvitað hef ég stundum hlustað á sálina en það mætti vera oftar

[josira, 26.9.2007 kl. 09:26]

já mín kæra, það er margt í mörgu...Það þarf víst erfiðleikana til að læra af og í gegnum þá förum við að vakna til vitundar...