Afmælisganga...

Fór í bænagönguna á afmælisdaginn minn þann 10 nóv. ásamt ungum frænda. Ákvað að fara án allra fordóma til að styðja málefnið ; að ganga saman í einingu og biðja gegn myrkrinu...sem birtist okkur í svo mörgum myndum og mynstrum...á Íslandinu í dag, svo og annarsstaðar í heiminum öllum...

Án fordóma þá meina ég, að ekki eigi að skipta máli hvaðan gott kemur...þessi ganga hefði þess þess vegna getað verið í nafni hvers sem var; trúleysis eða einhverrar annarar trúarbragðastefnu...

Svona baráttu-eldmóður er nú eiginlega öfundsverður og ætti að vera hvatning öllum sem vantar kjark og þor til að ljá máls á sínum hugar-og hjartans málum...Hver þó sem þau eru. Öllum eru allir vegir færir, ef viljinn er fyrir hendi...segi ég nú bara...Það magnaðasta var að sjá gamla biskupinn okkar, Sigurbjörn Einarsson standa í ræðupúltinu orðinn 96 ára, ótrúlegur háaldraður baráttumaður hinnar lútersku íslenskrar kirkju, sem flest okkar hafa alist upp við.

Ég ber mína barnstrú í mínu hjarta...hún í rauninni tengist ekki neinni ákveðinni trúarstefnu...hef uppgvötað það nú á síðustu árum...

Og hefði ég verið uppá miðöldum, með minn skilning og mína skynjun á lífinu í dag og tjáð, hefði ég sennilega verið brennd á báli fyrir villutrú...

Á unglingsárunum mínum upplifði ég að einhverju leiti trúleysi. Hafði ég þó afar mikla trú sem barn, gat ekki sofnað nema segja bænirnar mínar og jesús besti vinur barnanna var minn einlægi vinur, gat talað við hann um allt sem ég þurfti…og ef mikið lá að, þá við Guð sjálfan.

En síðan missti ég trúna á Guð...hætti að trúa á einhvern persónugerðan gráhærðan öldung sem á að sitja í hásæti uppá himni og stjórna þaðan hver fer til himna eða helvítis eftir dauðan...fannst hann ekki vera lengur góður né rérttlátur heldur vondur og óréttlátur að láta allt það slæma gerast í heiminum...t.d. stríð, hungur, fátækt og allra handa óhamingju…

og ég lét minn besta barnæskuvin hverfa með trúmissinum...

Síðar breyttist skilningur minn og upplifun…Það eru mannanna verk í nafni allsskonar trúarstefna, mannanna afbakaðar túlkanir á trúarbrögðum og trúarstefnum. sem orsaka stríð og valdabaráttu sem viðhalda þessum mannlegu hörmungum…( þroskavitund viðkomandi þjóða )

það er stundum erfitt að vera umburðarlyndur og virða trúar-brögð annara og stefnur, sem margar kynslóðir manna hafa alist upp við og eru hreinlega þeim í blóð borin...sem sífellt þurfa að hefna bróður-systur-föður-móður og annara áa frændgarðs-harma...Líkt og var með víkingana forðum daga, okkar forfeðra-og mæðra hér á Íslandinu litla...Og ekki var nú fagur vegur kristninnar á miðöldum t.d í Evrópu...blóði drifinn með valdatökum í nafni Krists...sannlega ekki það sem bjó i hans boðskap á sínum tíma...Var það annars ekki friður, kærleikur og fyrirgefning...?

Og hvað skyldu vera margar kirkjur og kirkjudeildir t.d. bara hér á Íslandi í dag sem teljast til kristinnar trúar, en eru með sínar túlkanir, mismunandi áherslur og sínar stefnur sem eiga að teljast þær einu réttu...en hafa þó sömu bókina að lesa í leiðsagnar og fara eftir. Biblíuna..

Margar pælingar í litlum kolli kellu þessa stundina...

En á ögurstundum í lífi mínu síðar hafði ég samt þörf fyrir að biðja um hjálp til einhvers-eitthvað þarna úti í alheiminum…einhvers-eitthvað æðra ofar öllu…einhvers-eitthvað sem ég fann fyrir að hjartað kallaði til…Og ég held að allflestir finni í sínu hjarta, þó jafnvel sá eða sú kalli sig trúleysingja, til þarfar einhvern tíma ævi sinnar, í vanmætti sínum, til að leita til einhvers sem æðra er...

 

Það er einhver innbyggð samsvörun, einhver tenging við eitthvað sem kallar, sem hefur og gefur ljós í myrkri, von, vernd, traust, trú, kærleik, og styrk, sem er svo gott að finna fyrir og vita af, að eftir hverjum stormi á lífssins ólgusjó kemur aftur logn og heiðríkja…Og að einhver tilgangur sé í þessu blessaða lífi, sem oft virðist vera svo harður skóli…

Ætli það sé ekki bara tilgangur-lífsverkefni hvers og eins að taka á kostum og löstum sjálfs sins, hverju sinni…

Hver vill sína sælu hafa, eða sinn djöful að draga…

Vinna að því að læra að þekkja sjálfan sig frá öllum hliðum á öllum sviðum…Og að lifa hér og nú í núinu, sem sannastur við sjálfan sig og í samhljómi náttúru og alheims…T.d. gera betur í dag en í gær í markmiðum sínum. Stefna frá lífi sjálfsblekkingar í átt til meiri sjálfsþekkingar og betri sjálfsræktar og mannræktar...

Hætta að dæma sjálfa sig og aðra. Læra af því neikvæða í fari okkar og annara og umbreyta í jákvæðara viðmót og viðhorf…Þegar við lærum að elska okkur sjálf, getum við ekki annað en elskað náungan og náttúruna alla og sendum þau skilaboð út í sköpunina sjálfa, alheiminn og þá samvitundina, sem endurspeglar og sendir til baka það jákvæða eða það neikvæða sem býr í hverri hugsun og gjörð…

Kannast ekki flestir við þessar svokallaðar, hefðbundnu ;            

dauðasyndirnar 7 og höfuðdyggðirnar 7 ?

( hef þó einhvern grun um að þær séu fleirri, jafnvel 12, á eftir að finna útúr því )

Það er nú heilmikið sem býr í hverju orði fyrir sig, ærið verkefni að spá og spegluera í, finna kannski út hvar maður stendur gagnvart þeim…

Grægi, Dramb, Óhóf, Öfund, Reiði, Losti og Leti...og þá Viska, Hófstilling, Hugrekki, Réttlæti, Von, Trú og Kærleikur...

Og að auki til gamans má nefna hér, að gerð var könnun á vegum Gallup árið 2000 á því hvað Íslendingar meti helst í eigin fari og annarra. Sem og reyndust vera þessi orð og mætti svosum kalla, að séu hinar íslensku höfuðdyggðir: 

Hreinskilni, Dugnaður; Heilsa, Heiðarleiki, Jákvæðni, Traust og Fjölskyldu- og vináttubönd…

Að reyna að vera, gera eða bera eru hin endalausu verkefni vor…

Josira

p.s. var söfnuð en vaknaði, varð andvaka og ákvað first svo var að pikka nokkur orð út í bloggheiminn…

 

Athugasemdir

[Sigga Svavars (IP-tala skráð) 13.11.2007 kl. 22:44]

Heil og sæl. Góð lesning hjá þér, og miklar pælingar. Takk fyrir það,, og við brögð við minni grein. Ég tók allt í gegn hjá mér í dag,, stytti hárið mitt í gær og ég get sagt þér það að mér líður mjög vel núna. Það leit samt ekki eins út hjá mér eins og í þættinum allt í drasli í kvöld hehe, en var komin tími til að hressa upp á íbúðina. Allt svona hefur góð áhrif á sálina, og alla líðan. Ég er búin að komast að því að við erum eingöngu að glíma við okkur sjálf allt lífið. Það ..að koma auga á það,, tók ansi mörg ár,, en ég er full viss um það núna,, að það er rétt. Enda hver ræður yfir okkar annar en við sjálf. það geta aðrir haft áhrif á okkur á ýmsan hátt,,en við berum alla ábyrgð á gjörðum okkar og hugsun þegar upp er staðið. það að eiga erfitt með að horfast í eign augu og viður kenna hver við erum er stórt spor fram á við tel ég vera. Það að kenna öðrum um flónsku sína er leið sem að er greið í fyrstu en.. en hún stoppar fljótt í eigin öngstræti. Að hafa trú á sér og trúa á hið góða er lífið ,,að mínu mati. Njóttu þess að stútera það sem til þín kemur og settu það á blað. Jafnvel í bók eins og bloggvinur þinn benti þér á.

Knús og kærar kveðjur í bæinn