Suðurstrandarvegur...Krísuvíkurbjarg og sundurskotið skilti...

 

Hraunnybbur hvassar sumarhverjar og harðar, en þó einhver undarleg mýkt sem myndast er fagur mosinn hjúpar...og maður skynjar hve mátturinn hrikalegur er við myndun landssins og andstæðuna hve ljúft sé að njóta náttúrunnar er allt er um garð gengið og stilla ríkir...

 

Ekki var á döfinni annað en að skjótast austur fyrir fjall á s.l. sunnudag í stuttan bíltúr. En svo fór að í rigningunni og þokunni var ákveðið að fara Suðurstranarveginn til baka.

Einhvern tíma er allra fyrst og fór ég mína fyrstu ferð á þessar slóðir í kjölfarið...Það kom mér þægilega á óvart að ferðast þarna um og bara nokkuð fallegt...En biður betri tíma að skoða áhugaverða staði þar síðar. hér má lesa um framkvæmd nýja vegarins...

Ég var hrifin af andstæðunum í hrauninu og fjöllin hærri en ég hélt þau væru ...

Svo er leið lá framhjá afleggjaranum til Krísuvíkurbjargs, var ákveðið að nota ferðina og skoða bergið í leiðinni, þó langt væri liðið á daginn og skyggni ekki gott...

 

Þessi vegaslóði er nú varla fær fólksbifreiðum. Hefði ég nú haldið að betur væri hugað að honum...

Síðan var komið að bjarginu. Ekki var neina fugla að sjá eða heyra í. Leið mér frekar ónotalega þarna, loftið þungt og daunillt, en fór ég eins nálægt brúninni og hugrekkið gaf, sem ekki var burðugt fyrir...starði ég á stórbrotið bergið og hlustaði á þungt sogið í sjónum. Setti hendina út fyrir og smelli út í loftið með myndavélinni..

 

 

Leikur að litum...önnur sýn...ýmsar kynjamyndir að sjá í berginu...

En ég einhvern vegin var bara ekki alveg samt yfir mig heilluð af þessum krafti þarna.

 

 

 

eins og sjá má er að hrynja úr bakkanum...

 

Og það sem kom mér á óvart að ekki skuli vera kaðall, stikur eða eitthvað sem ætti að vera til varúðar að fara ekki of nálægt brúninni. Því stöðugt virðist vera að hrynja þarna úr og hugsanlega holbakkar þarna undir að einhverju leiti.

Reyndar var þarna varúðarskilti rétt áður komið var inná svæðið, en því miður allt sundurskotið svo vart greindust stafir...

Í bakaleiðinni sást fé á beit, sérstakt á lit kolsvart, dökk mórautt og fallega flekkótt.

Og varð mér léttari um líkaman er bjargið fjarlægðist og suðurstrandarvegurinn nálgaðist...

Myndavélin mín varð batteríslaus og náði ég ekki að taka mynd af skiltinu sundurskotna eða af fénu fallega. Ferðinni var síðan haldið áfram sem leið lá í átt til Grindavíkur, þar áfram í gegn, inn í rökkrið og ekið var áfram þar til ljósin sáust í Höfnum og framhjá þar og að síðustu komið við í heimsókn að háskólasvæðinu Keilir, þar sem eldri hluti afkomenda minna nemur og vinnur. Vel þegnir kaffibollar, stutt spjall, koss og knús og ferðinni áfram haldið í átt til höfuðborgarinnar...

Góður dagur að kveldi komin, sem reyndist þó lengri vera en lagt var upp með...

Endilega að kíkja svo á virkilega áhugaverðar hugmyndir sem ég rakst á bloggsíðu Kjartans photo.is um íslenska hönnun og smíði lestarkerfis fyrir suðvesturhorn landssins...

Við þurfum að virkja allt það hugvit og verkvit sem býr í mannauði okkar til framfara fyrir land og þjóð...

 

 

josira