Víða liggja leiðir forsetahjónanna ...

Það hefði eflaust verið gaman, fyrir Ólaf og Doritt að enda Kaupmannahafnar - hátíðarhaldanna saman.

En stundum þarf að skipta liði, því oft er forseta – dagskráin ansi þétt.

Forsetahjónin Ólafur og Doritt hafa vel verið landi og þjóð til sóma í forsetatíð sinni. Hérlendis, sem og erlendis, alþýðleg, yndisleg og víðsýn ásamt því, að hafa staðið við hlið fólksins í landinu á ögurstundum.

Góðar manneskjur, verðugir þjóðhöfðingar, sem gjarnan mættu áfram sitja í forsetastól næsta kjörtímabil. En segja má þó, að viss eigingirni felist í þeirri ósk, því þau eru jú venjulegt fólk, sem eflaust hafa löngun til, að geta verið bara þau sjálf og notið meiri tíma saman með fjölskyldum sínum, en þau hafa getað leyft sér hin síðustu ár.

Og þegar þau hjón væru ekki lengur bundin skyldum og hefðum forsetaembættisins, myndi t.d. starfsorka og geta þeirra beggja til að sinna ýmsum málefnum í þágu þjóðarinnar nýtast enn betur ef hugur þeirra og vilji lægi í þá átt.

Ýmsir atburðir úr dagskrá forseta; http://www.forseti.is/Dagskraforseta/Urdagskra2012/

josira 

Þurfti að sleppa hátíðarkvöldverði til að mæta á heimsþing

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 16.1.2012 kl. 14:52]

Tek algjörlega undir þetta með þér hvert orð. 

[josira, 17.1.2012 kl. 11:28]

Takk fyrir innlitið og orðin þín, kæra Ásthildur. Í upphafi forsetatíðar Ólafs skal ég viðurkenna að ég kaus hann ekki, en hann vann sig fljótlega í áliti hjá mér og hef ég kosið hann síðan.

Og hugsa ég að meiri eftirsjá verði af þeim sómahjónum er kemur að því að þau hætta störfum í þágu forsetaembættisins, en við gerum okkur grein fyrir að sinni.

Óska ég þeim velfarnaðar á öllum sviðum og bjartrar framtíðar í öllu því er þau munu taka sér fyrir hendur. Líkt og ég ber í brjósti til handa þjóðinni allri.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 17.1.2012 kl. 12:33]

Takk Josira mín, ég segi sama ég kaus hann ekki fyrst og varð bara reið yfir að hann skyldi vinna kjörið, nú myndi ég kjósa hann aftur ef hann gæfi kost á sér.  Þvílík gæfa að hafa mann með bein í nefinu til staðar þegar við höfum svona fávita við stjórnvölinn, það er ómetanlegt.